مردها در چهارچوب عشق ، به وسعت غیر قابل انکاری نامردند ؛ برای اثبات نامردی آنان تنها همین بس ، که در مقابل قلب ساده و فریب خورده یک زن ، احساس می کنند مَردند ؛ تا وقتی که قلب زن عاشق نشده ، پست تر از یک ولگرد ، عاجزتر از یک فقیر و گداتر از همه گدایان سامره پوزه بر خاک و دست تمنا به پیشش گدایی می کنند ؛ اما وقتی که خیالشان از بابت قلب زن راحت شد به یک باره یادشان می افتد که خدا مَردشان آفریده و آنگاه کمال مردانگی را در نهایت نامردی جستجو می کنند...